Peru & Aruba, hoezo decadent

Dat plannen en reizen niet samen gaat, daar kwam ik al snel achter. Voordat ik aan mijn reisje ging beginnen, had ik een mooi schema gemaakt met wat ik allemaal wilde doen in Peru en aangezien ik maar 2 weken had om zo’n groot land te doorkruisen, was de planning vrij strak. Maar vanaf het moment dat ik geland was, kon die al de prullebak in. Mijn tas was namelijk tijdens een overstap in Bogoto blijven liggen. Heel fijn zo midden in de nacht, maar ja...met een taxi naar mijn hostal gereden en eerst maar eens lekker slapen. Het was de bedoeling om de volgende dag meteen door te reizen naar Arequipa, maar nu werd ik gedwongen om in Lima te blijven. Op zich niet zo heel erg, want ik vond Lima best een mooie stad en ik zat in een ontzettend gaaf hostel waar je het idee dat je weer even terug was in de tijd. Enig minpuntje was het ontbreken van toilettas en kleding....ach misschien wel vervelender voor de mensen die naast mij sliepen. Na ruim een dag was mijn tas in Lima aangekomen en had Avianca, de maatschappij waarmee ik vloog, een taxi geregeld om mij op te halen. Zo maakte ik meteen kennis met de rijstijl van de peruanen, wat het best omschreven kan worden als kamikaze. Ze snijden elkaar bij het leven af, met z’n 3en naast elkaar op een 2-baansweg vinden ze heel normaal en toeteren blijkt de nationale sport te zijn. Eenmaal op het vliegveld werd ik weer herenigd met mijn backpack en zo konden we dezelfde rit terug maken naar mijn hostal....dat ik nog leef mag een wonder heten. Nu ik mijn tas weer terug had, kon ik mijn verdere reis plannen. Eigenlijk wilde ik met de nachtbus naar Arequipa gaan, maar die zat jammer genoeg al vol voor de komende dagen, dus ging ik maar weer de lucht in. Zo vertrok ik ’s ochtendsvroeg, 2 dagen later dan de bedoeling, naar Arequipa. Het zou een uurtje vliegen zijn en tijdens het dalen keek ik eens goed uit het raampje.....hè, ik wist niet dat Arequipa aan zee lag.....hè, dat lijkt Lima wel weer....hè???? Wat bleek, het was te slecht weer in Arequipa, dus we waren maar weer teruggevlogen. Ik zag mezelf alweer de hele dag op het vliegveld zitten, maar het viel gelukkig mee, na 1 uur zijn we weer de lucht ingegaan en dit keer met succes.
Arequipa is een vrij grote stad omgeven door vulkanen. Het centrum bestaat uit een gezellig plein met een fontein, waar het leven zich afspeelt: kindjes spelen met de duiven, oude mensen zitten op de bankjes te kijken en de jeugd loopt er hip te wezen. De rest van de dag heb ik dan ook Arequipa verkend, het Juanita-museum bezocht waar een ijs-mummie lag die aan de goden geofferd was en een klooster, waar de nonnen in totale afgeslotenheid leefden. Het klooster was een stadje op zich met allemaal straten en huisjes waar de nonnen leefden met hun bedienden, het waren namelijk dochters van gegoede families uit europa.
De volgende dag stond er een 2 daagse tour naar de colca canon op het programma. In een busje met zo’n 12 man gingen we op weg door het droge, woeste landschap van Peru. Aangezien we zelfs tot een hoogte van boven de 4000 meter zouden komen, hebben we onderweg een kopje coca-thee gedronken, dit is ‘de’ thee tegen hoogteziekten. Op zich was dit wel nodig want ik begon me steeds minder lekker te voelen, wilde alleen maar slapen en mijn eetlust was ook ver te zoeken. Aangekomen in het dorpje waar we die nacht zouden blijven slapen, hebben we een bezoek gebracht aan de warm water bronnen die super mooi tussen de bergen lag. Heerlijk om een tijdje in het warme water te liggen. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan met de groep en uiteraard was er een showtje folklorisch dansen. Zoals altijd werden er mensen uit het publiek meegetrokken om mee te doen en het zal ook eens niet.....ik was de eerste gelukkige. ’s Avonds ben ik nog de kroeg ingedoken met Rory, Patrick (beiden uit Ierland), Suzy en haar vader, de 73-jarig Sebastiaan (beiden uit Canada)...wat een geweldige mensen. Vooral Sebastiaan, elke keer had hij het ene mooie verhaal na het andere en al snel had hij een fanclubje bij elkaar bestaande uit andere back-packers, die hem flink aanmoedigden tijdens het poolen....een erg mooie avond die ik niet snel zal vergeten. De volgende dag gingen we (brak) op weg naar de echt canon, dit is de één-na diepste kloof op de wereld, de diepste ligt ook ergens in Peru. Echt ontzettend indrukwekkend en mooi die hoogte. Ons einddoel waren de condors, die daar ’s ochtends vroeg rondzweven....en ja hoor, we hadden geluk, er vloog namelijk eentje vlak voor onze neus! Dat het toerisme belangrijk is voor de lokale bevolking bleek onderweg wel, overal kon je voor geld op de foto met in klederdracht geklede vrouwen, met een adelaar op je arm of terwijl je een babylama de fles geeft. Voor mij een beetje te toeristisch allemaal.... Al met al was het een erg leuke en mooie trip met een groep gezellig mensen.

De volgende ochtend moest ik alweer vroeg naar met de bus naar Puno, dit plaatsje ligt op 3800 meter aan het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer op de wereld. Het was niet echt een bijzondere stad, het was koud en ik had steeds minder trek. De daarop volgende nacht werd ik wakker met barstende koppijn en ben ik een paar keer naar de WC gerend om over te geven....ik had al het vermoeden dat ik last van hoogteziekte had en bij het openslaan van de reizigersbijbel, de lonely planet, werd dit bevestigd. Lekker is dat...en toen las ik ook nog eens dat het levensbedreigend kan zijn en dat de enige remedie naar een lager gelegen gebied gaan is. Laat ik nou net de vorige dag een 2-daagse tour op het Titicacameer gepland hebben, maar gelukkig voelde ik me de volgende ochtend een stuk beter en ben ik gewoon met de boot meegegaan. De eerste stop was bij de floating islands, dit zijn eilanden die geheel bestaan uit riet. Leuk om gezien te hebben, maar veel te toeristisch en volgens mij hadden ze het helemaal niet zo slecht daar, aangezien ze de cola-flessen achter de hutjes verstopten. Vervolgens zijn we weer het water op gegaan en doorgevaren naar Isla Amanti, waar ik een nachtje zou gaan slapen bij een familie die daar woont. Volgens mij waren ze erg aardig, maar communiceren ging vrij moeilijk aangezien ze zowel geen engels als spaans spraken. Ze lachte in ieder geval vriendelijk en ik werd goed verzorgd door hun. Ze hadden geen electriciteit, dus alles ging op gas en de belichting bestond simpelweg uit een kaars. Erg primitief, maar wel super leuk voor een dag/nacht. Ik ben lekker voor het huisje gaan zitten met een boek tussen hun huisdieren: een kip, hond, ezel en wat geiten, en met een fantastisch uitzicht over het meer. Met een australisch stel wat ik ontmoet had, ben ik het eiland gaan verkennen en ’s avonds naar alweer een folklorische avond geweest, waarvoor ook wij in klederdracht werden gehesen. De volgende dag hebben we een andere eiland in het Titicacameer bezocht. Het lopen op die hoogte is trouwens ontzettend vermoeiend, na 1 stap liep ik al te hijgen en velen met mij. We hielden onszelf maar voor dat het absoluut niet aan onze conditie lag....haha, maar weten zullen we het nooit ;)

Veel tijd had ik verder niet in Puno, want Cuzco wachtte alweer op mijn komst. Iedereen zegt dat Cuzco de mooiste stad van Peru. En ik moet toegeven, van wat ik gezien heb, klopt dat ook wel. Het is een gezellig stad met veel mooie gebouwen en alle huizen hebben rode dakpannen, wat een unicum is in Peru...ik had namelijk nog nooit zoveel golfplaten in mijn leven gezien. Om bij mijn hostal te komen moest ik door een paar smalle straatjes een trap op, inmiddels zou je toch verwachtten dat ik een beetje zou wennen aan het klimmen op hoogte, maar niets van dit alles....ik begon alweer te hijgen na een paar treden. Het hostel had in ieder geval wel een mooi dakterras met uitzicht op de stad en bergen, daar had ik die paar treden wel voor over. De volgende dag ben ik met Anouk, een Nederlands meisje wat ik daar heb leren kennen, door de stad geslenterd, wat gebouwen en kerken bezocht en een grote demonstratie tegen de privatisering van de Machu Picchu aanschouwd. Tijdens haar verblijf in Cuzco, had zij een man leren kennen die werkte voor een verslavingsinstelling in de stad en aangezien zij ook in die sector gewerkt heeft, had hij haar aangeboden om eens langs te komen. Zo doende zijn we met z’n tweeen bij het huis langs geweest, waar mannen en jongens vanaf 12 jaar woonden die vrijwillig afkickten van drugs (oa lijmsnuiven) en alcohol. Ze vonden het harstikke mooi om 2 grote ‘buitenlanders’ op bezoek te hebben en we kregen een uitgebreide rondleiding en hadden een gesprek met de baas van de instelling, zelf ook een oud gebruiker. Alles ging uiteraard in het spaans, maar zo nu en dan kon ik het zelfs volgen of ik kreeg een vertaling van Anouk. De dag zijn we uiteindelijk geëindigd met een zoektocht naar Cavia, de nationale delicatesse. We hadden een paar adressen doorgekregen van restaurantjes waar ze Cavia serveerden, maar ja.....dan moeten ze natuurlijk wel Cavia in huis hebben. Na ongeveer 1 uur zoeken hadden we dan eindelijk beet en kregen we Cavia voorgeschoteld die niets aan de verbeelding overliet, het beest lachte ons toe met zijn tanden onbloot en pootjes in de aanvalshouding...gelukkig had hij een tijdje in de oven liggen sudderen. En natuurlijk het belangrijkst, hoe smaakte het: veel botjes, weinig vlees, maar wel lekker.
Tot slot heb ik nog een bezoek gebracht aan de Machu Picchu, de verloren Inca-stad, bovenop een akelig steile rots diep in de Andes. Hier kan je alleen kan komen met een boemeltreinje of de Incatrail. Voor deze laatste 4-daagse toch had ik jammer genoeg geen tijd meer, dus werd het maar de trein, wat ook zeker niet verkeerd met het mooie uizicht. Eerst een overnachting gehad in Agus Caliente, het toeristendorpje onder de Machu Picchu, en de volgende ochtend om 5.30 uur met de eerste bus naar boven. En wat een indrukwekkende plek zeg, niet alleen de ‘verloren’ stad, maar de hele omgeving is fantastisch. Eerst heb ik een rondleiding door het complex gehad, waarna ik de Waynu Picchu heb beklommen. Een nog veel stijlere rots, waar nog wel eens Jappanners naar beneden storten. De hele dag (9 uur) heb ik doorgebracht met lopen door de ruines, het beklimmen van ‘bergen’ rond het terrein, maar bovenal genoten van al dit moois.

En toen was het al weer tijd om naar Aruba te vliegen, waar ik werd opgewacht door Femke, Martine, Eric en Moyra. ’s Avonds meteen uit eten geweest bij Salt & Pepper, te tent waar Femke werkt en gezellig bijgepraat. De rest van de week bestond eigenlijk alleen maar uit relaxen, beetje bij het zwembad liggen, sunset’s kijken aan het strand en met Moyra spelen. Toen ik weg ging was ze nog een baby, maar inmiddels is het echt een mensje geworden. Ben benieuwd hoe ze over 2 maanden is, want dat is de tijd die mij nog rest op Curacao....nog even goed genieten van het leven hier dus.

Karst

Dit zijn de foto’s van Peru en Aruba: http://picasaweb.google.nl/karstopcuracao/PeruAruba