The End

Nu ik alweer 2 weken in Nederland zit, vond ik het wel eens tijd worden om mijn laatste stukje hier op de site te zetten....heb duidelijk wat van de antilliaanse mentaliteit meegenomen. Maar wat heb ik ook alweer allemaal beleefd die laatste weken, het leven op Curacao lijkt alweer zo’n tijd terug. Laat ik maar beginnen met mijn laatste co-schap daar: oogheelkunde. Normaal gesproken een 2 weken durende stage, maar in mijn geval bestond die uit: een middagje staar operaties, 1 halve ochtend poli en een reparatieopdrachtje maken. Ik neem aan dat nu niemand meer durft te beweren dat het op Curacao altijd vakantie is ;). Eigenlijk kwam dit erg goed uit aangezien Astrid de 2e week van mijn co-schap oogheelkunde zou komen, zo had ik ook mooi vakantie.

Voordat Astrid kwam zijn we eerst nog met een groep naar Klein Curacao geweest. Dat leverde in ieder geval weer een gedenkwaardig tochtje op. Aan boord gekomen was de eerste mededeling die we kregen dat het tochtje 2 uur zou duren, de tweede was: ‘als je moet kotsten, gewoon over de reling hangen’. Na een uurtje varen bleek deze laatste waarschuwing zinvol, er was geen plekje meer te vinden aan de reling. Zelf zat ik voor in boot op het bovendek te genieten van de hoge golven en opspattende water, het leek wel een 2 uur durende achtbaanrit. Het allermooiste van de tocht moest toen nog komen, er kwamen namelijk 3 ‘wilde’ dolfijnen naast de boot zwemmen. Echt geweldig, zo mooi die beesten. Ze sprongen zelfs synchroon in de lucht...stukken beter dan zo’n ingestudeerd showtje in een bassin. Aangekomen op het eiland ben ik met een paar mensen wezen duiken, dit zou mijn eerste duik zonder instructeur worden. Maar het ging allemaal prima, het water heb ik wel eens helderder gezien, maar het blijft leuk en mooi om te duiken en beide keren hebben we een schildpad gespot.

En toen was Astrid er alweer. Toen ik haar ophaalde van het vliegveld was de paas optocht net afgelopen, maar verkeerstechnisch was daar weinig van te merken. Mooi meegenomen was de sightseeing tour door de straten van Otrobanda, maar al snel hadden we de meeste straten meerdere keren doorkruist, wat op een gegeven moment toch gaat vervelen. Gelukkig konden we na een tijdje rondgereden te hebben, ons vastklampen aan een politieauto die ons langs de verschillende barricades leidde, zodat we uiteindelijk bij de brug uitkwamen die ons naar het huis in Punda bracht. Veel tijd was er niet om bij te komen was er niet voor Astrid, want ze werd meteen meegesleept naar een etentje met aansluitend de bekende Murphy’s Quiz. De dagen daarna waren ook al snel gevuld met uit eten gaan, salsales, borrels en nog veel meer. Voor mijzelf waren die laatste vrije weken ideaal om nog even goed te genieten van het eiland en de mensen. Voor de laastste keer gaan zeilen, surfen, duiken, bepaalde strandjes langs, nog een keer de Christofelberg beklimmen, scheuren over de Hato-vlakte. Maar ook hebben we dingen ondernomoen die ik nog graag eens wilde doen, zoals een bezoek brengen aan het slavenmuseum in Kura Hulanda en mountainbiken in de zoutpannen van Jan Thiel, met als gevolg ontzettende zadelpijn. Al met al waren het 2 erg leuke en gezellige weken met als afsluiting een afscheidsbbq, uiteraard aan het strand....

En Mercedes? Die is in (hopelijk) goede handen van iemand anders. Met haar charmeoffensief was ze al snel verkocht aan de eerste geinteresseerde en dat ook nog eens voor een leuk bedrag. In Nederland kom ik nog regelmatig een BMW 316 tegen en dan ben ik toch wel un tiki jaloers op de inzittenden. Misschien moet ik toch eens gaan kijken of ik er hier ook eentje kan bemachtigen......

Karst

Voor de foto’s: http://picasaweb.google.nl/karstopcuracao/TheEnd

En speciaal voor Betty: klik maar op de bovenstaande link, dan kom je vanzelf bij de foto’s ;)