Feestjes, feestjes en incontinentieklachten

Na Peru begon het harde leven weer voor mij, nou ja.....eerst mocht ik nog Carnaval gaan vieren. En dan niet het polonaise carnaval zoals wij dat in Nederland kennen, maar meer a la Rio. Op zondag was de grote optocht van de volwassenen, nadat eerder die week de kinderen en tieners hun eigen parade hadden. In totaal hadden 35 groepen hun best gedaan om op te vallen met de creatiefste kostuums, er was veel muziek en nog meer zon. Kortom, al de deelnemers hadden het maar zwaar en dat was te merken ook. Wij stonden aan het einde van de optocht die zo’n 6 uur duurt, dus ze waren jammer genoeg niet meer zo enthousiast, net als het publiek. Maar gelukkig kregen we dinsdagavond een nieuwe herkansing, toen was namelijk de afscheidsparade. Oftewel, precies dezelfde optocht als zondag alleen dan ’s avonds. Het was even wachtten totdat ze bij ons gearriveerd waren, maar om 11 uur ’s avonds barstte het feest dan echt los. Zowel het publiek als de parade ging helemaal los. Politieagenten moesten constant iedereen weer terug achter de hekken dringen, maar dit was een onbegonnen zaak. Zo snel als ze weer vertrokken waren, stond iedereen te dansen op straat. Echt super gaaf om te zien.

Toen was het toch echt weer tijd om te beginnen met m’n co-schappen en wel te verstaan met sociale geneeskunde. In Nederland schijnt het erg saai te zijn, maar hier op Curacao hebben ze er iets leuks van gemaakt. Elke dag doe je namelijk iets anders en loop je met andere instanties mee. Zo heb ik in m’n eerste week o.a. een ochtend met de hygienische dienst meegekeken, waarbij ik met een inspecteur wat restaurantjes en barretjes ben gaan controleren en wat ik geleerd heb?....hoe loempia’s gemaakt worden. Ook heb ik die week een dienst met de ambulance mee gedaan. Het was jammer genoeg wel een erg rustige dienst, maar toch zijn we 2 keer met gillende sirenes vertrokken. Dit was echt kicken....erg gaaf om mee te maken hoe al die auto’s aan de kant gaan, je gewoon door alles rode lichten rijdt en hoe je kan scheuren met zo’n wagen.....Mercedes is er niets bij. Ik zeg dit nu wel zo stoer, maar daar is de ambulance natuurlijk niet voor bedoeld. Gelukkig bleken beide gevallen uiteindelijk niet zo ernstig als ze leken. Een ander onderdeel wat ook erg leuk was om mee te maken, was het SOA-spreekuur op Campo Alegre, oftewel het Groene Blaadje, oftewel het legale hoerenkamp op Curacao. Officieel is het een soort hotel waar alle dames van lichte zeden een eigen kamer hebben. Ze komen allemaal uit Colombia en Santa Domingo en mogen maximaal 3 maanden blijven. De GGD laat ze allemaal wekelijks testen op Chlamydia en Gonorroe en ik mocht dus eens een ochtendje meekijken. Interessant was het zeker.....
De 2e week van dit co-schap was ik ingedeeld bij de jeugdgezondheidszorg en weer heb ik van alles gedaan. Van consultatiebureau tot instelling voor verstandelijk gehandicapten. Erg leuk was het om weer op zoveel plekken te komen, hierdoor krijg je tenminste een goede indruk van de gezondheidszorg hier op Curacao buiten het ziekenhuis om.

Zelf heb ik ook voor het eerst gebruik gemaakt van de gezondheidszorg hier op het eiland. Ik had namelijk al een paar dagen last van pijn achter mijn ogen, vage rugpijn en toen werd ik op een ochtend wakker met rode uitslag over mijn gehele lichaam. Tijdens de lunch heb ik maar eens bij mijn mede co- en arts-assistenten nagevraagd wat zij ervan vonden en ondanks dat ik geen koorts had en me niet bepaald ziek voelde, dachten zij toch aan Dengue (knokkelkoorts). Zelf was dat ook wel in mijn gedachten geweest, maar Marthe die bij mij in huis woont, lag op dat moment in bed met echte Dengue...en die was toch wel een stukje zieker. Van Els (onze co-moeder) moest ik verplicht naar de huisarts toe, dus zodoende heb ik kennis gemaakt met de wachtkamer van de huisarts. Aan langskomen op afspraak doen ze niet, dus je zit gezellig met z’n allen te wachten tot je aan de beurt bent. Dit kan wel eens 2 uur duren, maar ik had geluk....de huisarts en ik hebben het eigenlijk voornamelijk over mijn co-schappen hier gehad en of volgens hem iets had? Nee hoor, gewoon afwachten....en hij heeft gelijk gekregen. Vanzelf verdwenen al mijn klachten weer, maar ik ben wel een tijdje erg moe geweest....dus zeker weten zullen we het nooit.

Na lang wikken en wegen, ben ik op het laatste moment van mijn verblijf hier op Curacao toch maar begonnen met duiken. Een tijd terug had ik al eens een introductieduik gedaan, maar nu vond ik het toch tijd om echt te beginnen. En tot nu toe heb ik er geen moment spijt van gehad. Samen met Anniek (arts-assistent) ben ik in de weekenden bezig geweest met onze ‘open water’, dat wil zeggen dat we straks tot 18 meter diepte zelfstandig mogen duiken. Ben inmiddels helemaal verslaafd, het is zo’n subliem gevoel om onder water te kunnen blijven, beetje drijven en visjes en koraal kijken.

Momenteel loop ik mijn co-schap huisartsgeneeskunde bij Harry Jansen, gelukkig was ik ingedeeld bij een nederlandse huisarts, want de combinatie papiaments en mijn taalgevoel wil nog niet helemaal boteren. Hij heeft een erg drukke praktijk midden in de stad, wat een erg diverse populatie opleverd, van rijk tot arm en van nederlands tot antilliaans. Tot nu toe bevalt het erg goed, mede doordat het zo goed klikt tussen ons, we hebben afgelopen week zelfs de tennisrackets gekruist. Daarnaast is het vak ook erg leuk, je ziet echt van alles voorbij en ook weer terug komen. Maar de top 3 bestaat wel uit griep, luchtweginfectie en oh-dokter-ik-heb-zo’n-last-van-mijn-schouder-en-nek. Over de lage drempel die de mensen hier hebben om de huisarts te bezoeken verbaas ik me nog steeds. Hoe vaak ze wel niet vertellen dat ze de hele dag overgeven, terwijl ze niet bepaald een misselijke en zieke indruk maken als ze tegenover je zitten. Of dat je ze vertellen op het middagspreekuur dat ze last hebben van diarree en dan blijken ze die dag de WC nog niet eens bezocht te hebben. Af en toe lijkt het wel of de patienten boodschappen bij je komen doen, ze komen dan met een lijstje met medicijnen die ze weer nodig hebben....’o ja dokter, doe met ook nog maar wat paracetmol, altijd handig om in huis te hebben en voor ik het vergeet, de hoestdrank is ook bijna op, de kleine drinkt het als limonade’. Maar de leukste patienten blijven toch wel diegenen met een SOA. Je voelt de schaamte waarmee ze met hun verhaal op de proppen komen....heerlijk. Laatst was er een patient die vertelde dat hij gebeten was door een duizendpoot in zijn penis....uit het lab bleek het een week later toch om syfilis te gaan. Toen de man de spreekkamer uitliep vroeg hij nog: ‘maar hoe kan dit toch, ik heb maar 2 vrouwen’....haha, fantastisch toch.

Het is op dit moment ook hoogseizoen wat betreft feestjes. Elk weekend staat er sowieso één op het programma, van verjaardag- tot afscheidsfeestje. De mooiste was duidelijk op de Mi Dushi, dit is een partyboot. Het idee van een Mi Dushi is dat je aan het einde van de dag gaat varen, het bier rijkelijk vloeit en uiteindelijk met z’n allen in het water beland....en o ja, voor ik het vergeet, daarna volgt nog een bbq...oftewel, iedereen is erg gezellig. Het thema was dit keer Snackjes & Hazen (snackje = lekkere vent; haas = lekkere vrouw) en de gekste creaties mochten weer aangetrokken worden (zie foto’s).
De week daarna hadden we op vrijdag de co-outdag. Voor de niet medici, elk jaar ga je met alle co-assistenten van het desbetreffende ziekenhuis op kosten van de specialisten allemaal toffe dingen doen. We begonnen de dag op een schietbaan ergens op een afgelegen terrein op Curacao, en na lang wachten mochten we dan eindelijk zelf met echte pistolen en kogels schieten. Er is in ieder geval geen paratrooper aan mij verloren gegaan, want in plaats van in de bedoelde schouder schoot ik al mijn kogels in het hoofd....arme man. Maar gaaf was het zeker, vooral 5 kogels achter elkaar afvuren....jihaa! De middag gingen we verder met een rally over het eiland, waarbij we allemaal vragen moesten beantwoorden en foto’s moesten maken. Met 3 man sterk (Anna, Leanne en ikzelf uiteraard) scheurden we met Mercedes over de curacaose wegen, vielen we elke antilliaan onderweg lastig met vragen die we niet wisten en lieten we (= ik) het niet na met onze billen bloot op de foto te gaan, met als uiteindelijk resultaat de overwinning! De dag sloten we af op Daaibooi (= mooi strand) voor de traditionele groepsfoto en bbq, echt een prima dag.
En de dag na de co-out was er alweer een afscheidsfeestje van verschillende co-assistenten, waaronder mijn huisgenote Marthe. Zoals gewoonlijk waren de mensen weer mooi verkleed, dit keer op het thema Gooische Matraska, dit rijmt zo mooi of Taska waar het feest gehouden werd. Pas laat op de avond viel bij het kwartje in wat voor tent we beland waren, niet iedereen had zich speciaal verkleed voor het feest, de dames met de wat oudere kerels om zich heen bleken namelijk hele andere dingen te verkopen....

Dat Mercedes ook een dagje ouder wordt, was de afgelopen weken goed te merken. Na een iets te zwaar beladen ritje over een parkeerplaats met ‘rotsblokken’, was ze plotseling inconitent voor benzine. Uiteindelijk bleek de benzinetank van onderen een flinke klap gekregen te hebben, waardoor de benzine er via de bovenkant uitlekte. Met een hamer en ijzerenstaaf kon Job het mankement gelukkig verhelpen. Een weekje later was Mercedes behoorlijk oververhit geraakt en ik kon er liters water in het koelsysteem stoppen, maar het stroomde er net zo hard weer uit. Oftewel, ze was dit keer incontinent voor koelvloeistof. Ook dit keer bracht Job haar weer in orde, dit keer waren de slangetjes naar mijn verwarming lek...ach, zonder verwarming red ik het hier ook wel.
Maar dat Merceds nog goed in trek is bleek ook maar weer, laatst kon een auto zijn handen niet thuislaten en werd ze van achteren gebibst. Ook gebeurd het regelmatig dat andere wagens haar graag nader willen inspecteren, dit gebeurd dan niet bepaald subtiel door haar van de zijkant aan te randen....oh sorry, bedoel natuurlijk aan te rijden ;). Gelukkig ‘let’ de bestuurster (dames het spijt me, maar het was toch elke keer een vrouw) van die hengsten nog goed op, door op het laatste moment het stuur om te gooien. Het zal toch niet hierdoor komen dat Mercedes last van incontinentieklachten heeft?

Nou ja, in ieder geval binnenkort weer meer avonturen op deze site....helaas wel de allerlaatste keer.

Ayoootjes!

Karst

http://picasaweb.google.nl/karstopcuracao/FeestjesFeestjesEnIncontinentieklachten