Wittebroodsweken

De wittebroodsweken zijn nu dan toch echt aangebroken voor mij en Mercedes (jaja, ze heeft eindelijk een naam gekregen). Zoals ik al vertelde in mijn vorige stukje zou het probleem hoogst waarschijnlijk opgelost worden als ik er een nieuwe accu in zou plaatsen....en zowaar, sindsdien hebben we niet meer stil gestaan. Ik moet wel zeggen dat het vertrouwen in elkaar nog niet helemaal als van ouds is, maar ik probeer haar nu in ieder geval zo goed mogelijk te verzorgen. Elke morgen kijk ik trouw onder motorkap of Mercedes nog behoeft heeft aan wat water en ik controleer regelmatig het oliepijl. Desondanks zit haar toch nog iets dwars, er blijven namelijk steeds enkele lampjes in haar dashboard branden, zoals een symbool waar eigenlijk niemand de betekenis van weet. Inmiddels heb ik het aan verschillende automonteurs gevraagd, maar allen moeten ze het antwoord schuldig blijven. Ach, zolang m’n auto blijft rijden vind ik ’t allemaal best.

In mijn laatste week op de spoed kwam ik op een ochtend rustig de Eerst Hulp binnengelopen, toen er meteen naar mij geroepen werd dat ik snel mijn jas aan moest doen. Wat bleek, tijdens een reparatie op een boot was er een ontploffing ontstaan waarbij sowieso 2 doden waren gevallen, het aantal gewonden was echter niet bekend. De adrenaline gierde natuurlijk direct door mijn lijf, aan de ene kant was er de spanning van het onbekende, wat stond ons te wachten en wat zou mijn taak hierin zijn, maar aan de andere kant was er ook de nieuwsgierigheid naar hoe zoiets in het echt gaat, dit soort situaties kende ik alleen van ER.
De gehele Eerste Hulp werd verbouwd tot opvangcentrum, alle medische hulpmiddelen werden klaar gelegd voor het geval ze nodig zouden zijn en er stond een hele groep artsen, waaronder chirurgen, anesthesisten en uiteraard een bups co-assistenten klaar voor de opvang. Daar kwamen dan de eerste slachtoffers binnen, zij hadden echter wat kleine verwondingen (lees niet levensbedreigend), zoals een man met diverse brandwonden en iemand die hoogst waarschijnlijk beide hielbenen gebroken had. ‘Nou Karst, ontferm jij je maar over die patienten’ zei de dienstdoende eerst hulp arts. Dus ik meteen druk in de weer met het bekijken van de patienten en het regelen van verder onderzoek. Maar wat bleek uiteindelijk, de patienten die ik gezien had, waren zowat de enige die op de Spoed waren binnengebracht. 5 Collega’s van hen waren ter plekke al overleden.....
Voor een eiland als Curacao was dit een ramp, natuurlijk overlijden er regelmatig mensen op de olieraffinaderij, door schot-/steek wonden, auto-ongelukken etc. Maar zoveel mensen die tegelijk om het leven kwamen, dat was alweer een hele tijd terug.

Inmiddels ben ik alweer een week bezig op de Urologie, wat weer heel anders is dan de Spoed. Het grootste gedeelte van de tijd sta ik met mijn handen op de rug te kijken naar operaties, zoals een peniscorrectie waarbij de penis geheel ontveld wordt. Dat was het moment waarop ik zeker wist dat ik geen Uroloog word. Inmiddels raak ik wel aardig bedreven in het katheteriseren en prostaten voelen (lees rectaal toucher). O ja, nog een voordeel: ik ben elke middag niet later dan 13 uur klaar. Erg zwaar is het dus allemaal niet, maar nog 1 week en dan mag ik kindjes gaan vangen op de gyn, daar heb ik wel ontzettend veel zin in.....

Waar je hier op het eiland ook komt, er worden overal dance battles gehouden op de dansvloer. Echt super mooi om te zien wat sommige mensen wel niet kunnen met hun lichaam, maar ik heb zo’n vermoeden dat ze zich dagenlang opsluiten op hun kamertje om deze moves te oefenen. Éen keer ben ik ook bijna het slachtoffer geworden van zo’n battle, ik stond namelijk met Erik, Dyantha (een vriendin van Erik die op bezoek was) en Leanne bij Zinco op de dansvloer toen er een paar gouwe ouwe hakklassiekers voorbij kwamen. Een groepje locale jeugd dacht waarschijnlijk ‘hé daar heb je een macamba (blanke), die kan vast wel hakken’. Zodoende werd ik omcirckelt door enthousiast volk dat me aanmoedigde om m’n hakkunsten te vertonen. Hmmm, wat doe je dan, laf de cirkel uit lopen leek me ook geen optie....er zat niets anders op dan met m’n slippertjes aan een poging doen om bewegingen te maken die hopelijk in de buurt kwamen van wat echte gabbers doen. Volgens mij vonden ze het maar wat mooi, of ik indruk heb gemaakt....ik betwijfel het. Misschien moet ik me ook maar wat vaker opsluiten op mijn kamer om wat moves te oefenen....

Foto’s zijn de zien op: picasaweb.google.nl/karstopcuracao