Huwelijksaanzoek

Laatst heb ik gezellig bezoek gehad van Femke, die een week hiervoor belde met de mededeling dat ze wel zin had in een lang weekendje Curacao. Het begon zaterdagochtend vroeg (8 uur am) al goed, ik stond namelijk netjes op het vliegveld toen Femke belde met de mededeling dat ze nog op Aruba was aangezien er nog geen vliegtuig was waarmee ze naar Curacao zouden vliegen. Uiteindelijk is ze met een vliegtuig van een andere maatschappij aangekomen en reden we pas om 11.30 weg. De rest van de dag hebben we ons goed vermaakt met een bezoekje aan Willemstad, surfen, borrelen en zwemmen bij Zanzibar en de nacht geeindigd in de Mambo, waar een after-party van de Amstel Curacao Race was.
De volgende dag stond er een zeilmiddagje op het programma. Met een groep co-assistenten, arts-assistenten en aanhang zijn we met een paar boten, incl koelbox het water opgegaan. Het was weer een erg geslaag middagje. ’s Avond ben ik met Femke uit eten geweest bij ‘De Octopus’, een gezellig restaurantje dat zich bevind op een vlonder in zee, met een magnifiek uitzicht. Zoals wel vaker hier op de Antillen duurt het even voordat je je eten voor je neus hebt staan, ach....als het maar goed smaakt zeg ik altijd maar weer.
Deze week had ik nachtdienst bij de gyn, wat er op neer kwam dat ik pas maandagmiddag om 5 uur moest beginnen. Zo hadden Femke en ik nog de hele dag om over het eiland te touren. We begonnen de dag enthousiast met een ritje naar het uiterste westpunt van Curacao, waarbij we aan het einde een ware survivalweg moesten zien te overleven. Maar Mercedes hield zich gelukkig kranig. De terugweg was echter een ander verhaal, halverwege de onverharde weg hield ze er ineens mee op. Femke, inmiddels ook een autokenner dankzij haar verblijf op Aruba, dacht dat ik geen benzine meer in de tank had zitten....en dat zou ook nog eens goed kunnen aangezien mijn benzinemeter het niet doet. Er zat niets anders op dan te gaan lopen richting het ‘dichtsbijzijnde’ benzinestation. Al snel kwam er een auto langs, dus wij vroegen om een lift. Met een glimlach op het gezicht zei de bestuurder, dat er zo wel iemand anders langs zou komen die ons mee zou willen nemen....grrr, irritante amerikaan. Maar hij kreeg wel gelijk, want in de volgende auto zat een aller aardigste nederlandse vrouw, die ons wel wilde helpen. Uiteindelijk moesten we nog een aardig stuk rijden voordat we het eerste benzinestation tegen kwamen, jerrycan gevuld en weer terug naar Mercedes. Vol verwachting startte ik de auto weer, maar nee hoor....ze had er nog steeds geen zin in. Toen maar de wegenwacht gebeld, die zouden er over een uur zijn. Zo hadden wij nog mooi de tijd om lekker te gaan eten bij Jaanchi’s, waar de lopende en sprekende menukaart je van eten voorziet. Na een uur kwam de wegenwacht me oppikken en zijn we naar mijn auto gaan kijken. Wat bleek: één van de schroefjes van de startkabels was los getrild en met een steeksleutel was het probleem snel verholpen. In de tussentijd had ik alle rampscenario’s al voor de geest gehaald, dus ik werd met alle liefde lid van de wegenwacht. Inmiddels was het al weer tijd om richting huis te rijden, zodoende gingen Femke en ik weer op weg naar Willemstad. Waren we er bijna, hield m’n auto voor het stoplicht er alweer mee op....o jee, wat nu weer. De motorkap maar weer omhoog en wat bleek, m’n motor lekte benzine. Wederom de wegenwacht gebeld en al snel kwamen dezelfde mannen eraan. Het één en ander werd vakkundig open gemaakt en wat bleek, weer waren het de losgetrilde schroefjes die de boosdoener waren. Ik heb in ieder geval meteen goed gebruik gemaakt van mijn abonnement bij de wegenwacht..... Snel zijn we naar het ziekenhuis gereden en zo kwam ik precies op tijd binnen lopen, ook al keken ze wel een beetje raar op naar mijn zwembroek.
Gelukkig was het een vrij rustige nacht, waardoor ik de volgende dag uitgerust met Femke op het strand heb kunnen liggen, lekker flesje rosé erbij...wat wil een mens nog meer. Woensdagochtend is Femke uiteindelijk weer naar Aruba gevlogen, ook al was het kort, we hebben een paar top dagen gehad. Fem, doen we snel weer over!

De week nachtdienst vloog voorbij, de meeste nachten kon ik vrij goed doorslapen, hoewel je toch vrij licht slaapt, van het minste of geringste word je wakker. In één van de nachten werd ik gewekt omdat er net een dood kindje was geboren. Dan sta je daar om 2 uur ’s nachts te kijken naar het lijkje van een 20 weken oude foetus, niet echt fijn zoals jullie je kunnen voorstellen. Het nare is dat de vrouw al weet dat het kindje dood is, maar dan moet ze als nog bevallen. De oorzaak van overlijden is bijna altijd onbekend.....

Nu vragen jullie je natuurlijk af waar deze titel nou eigenlijk op slaat. Aangezien ik goed ben opgevoed door mijn ouders, maakte ik elke ochtend mijn bed netjes op in het ziekenhuis. Vrijdagochtend tijdens de overdracht kwam de hoofdzuster binnen om ons koffie te brengen en toen riep ze uit: ‘Karst, met jou zou ik wel kunnen trouwen!’. Verbaasd keek ik haar aan ‘Je maakt je bed elke ochtend zo netjes op’, zei Anna.....haha mooi toch. Die zusters zijn hier op Curacao uberhaupt niet op hun mond gevallen, zo vroegen ze zich af of ik op Curacao een vriendin had, uh....nee. De volgende vraag was of ik er dan ook geen één in Nederland had....haha, ze kijken er hier niet van op als iemand op meerdere plekken een vriendin heeft. Hun conclusie was uiteindelijk dat ze wel met mij mochten dansen....jammer genoeg waren ze net iets te oud voor mij, de grijze haren waren niet meer op 1 hand te tellen.

De laatste week van mijn co-schap gynaecologie heb ik voornamelijk door gebracht op de officina’s van de specialisten om daar poli mee te lopen. Dit was weer totaal anders dan de voorgaande weken, je ziet hier weer heel andere problematiek zoals bijvoorbeeld onvruchtbaarheid en oncologie, maar ook veel zwangerschapscontroles. Nu weet ik het zeker, de gynaecologie is echt helemaal mijn ding. En gelukkig vind ik het niet alleen zelf, ook de gynaecologen vinden me erg geschikt voor het vak....altijd leuk om te horen natuurlijk.
Ik heb net bericht gekregen dat ik vanaf 13 oktober 2008 mijn keuze co-schap gynaecologie en obstetrie in het Martini Ziekenhuis mag volgen, dus ga toch weer terug naar Groningen. Het plan is om hiervoor m’n onderzoek te doen in het UMCG, alleen moet dit nog wel allemaal geregeld worden, maar dit lijkt mij geen probleem.

Zo dit waren weer de belevenissen van de laatste weken. Voor de foto’s zie: http://picasaweb.google.nl/karstopcuracao/CuracaoWeek1112

En nu maar hopen dat Mercedes zich goed houdt.....

Karst